Gerçek şu ki; çoğu ebeveyn çocuğunun duygusal ihtiyaçlarını tam anlamıyla karşılayamamıştır. Hiçbirimizin çocukluğu yara almadan geçmemiştir ve bu olağandır. Ebeveynlerimizin veremediği şeyleri kendimize verebilmeyi öğrenmek bizim sorumluluklarımızdandır. Ebeveynler, zamanlarının en az %50’sinde, çocuklarına karşı sevgi dolu, empatik, uyumlu ve öngörülebilir şekilde davranırsa, çocukları güvenli bağlanma gerçekleştirecektir.
Güvenli bağlanma stiline sahip yetişkinler sağlıklı ilişkilere, olumlu benlik algısına, duygusal düzenleme becerisine sahiptir. Ayrıca, kendi bedenlerinde güvende hissederler.
Güvensiz bağlanma ise araştırmalara göre, bağımlılık, suç işleme, ruh sağlığı problemleri, dürtüsel davranma ve işlevsiz ilişki dinamikleri ile ilişkilendirilmektedir. Ebeveynlerimizin söylediği şeyleri yaptığını gözlemlediğimizde, nasıl tepki vereceklerini öngörebildiğimizde, güvende olduğumuzu bildiğimizde ve yanımızda olduklarını gördüğümüzde beyin ve sinir sistemimiz sağlıklı gelişim gösterir çünkü zihnimiz sürekli olarak ”hayatta kalma” modunda olmaz.
Bu nedenle toplum olarak, çocukların zamanlarının en az %50-60’ında duygusal ihtiyaçlarının karşılandığı ”yeterince iyi ebeveyn” olmak desteklenmeli.
Aile bizim için geçmiş öğrenmelerimizi, ilişkilerimizi nasıl sürdüreceğimizi de belirleyicidir. Fakat en önemlisi direksiyonun bizim elimizde olduğunu kabul etmek ve buna göre seyrimizi belirlemektir. Sorumluluğu başkalarına yüklediğimizde, hayatımızı ve kararlarımızı da dolaylı yoldan başkalarının seçimlerine bırakmış oluruz. Bu nedenle, döngüleri fark etmek ve sonrasında bunun için yol almak, döngüleri kırmak elzem bir rol oynar. Şimdi kulak verin içinizdeki çocuğa; “Kendisini nasıl tanımlar? Anne-babasından en çok işittiği cümleler nelerdi? Kendisini bu duyduğu cümlelere göre mi tanımlar? Bir yetişkin olarak siz o çocuğun ihtiyacını karşılamak için neler yapabilirsiniz?” Kendinize, ihtiyaçlarınıza kulak verin. Mükemmel olmak değil “yeterince iyi” olabilmek hedef nokta olmalıdır.
