Eskiden kahvecilik yapmış bir emekli büyüğümüz “Bir dakika” diyerek söze başladı.
Bir dokun bin ah işit misali başladı anlatmaya.
Dedi ki “Abdullah Sönmez’in kıymetini bilemedik.
Ben Adem Murat Yücel’e oy verdim. 82 projesi vardı.
Abdullah Sönmez çay 1lira olacak deyince gülüp dalga geçmiştik.
82 proje ve 1 liraya çay!”
İlgimi çekti ve hiç bölmeden dinledim.
“Ben yıllarca kahvecilik yapıp emekli oldum ama sonrasında asla kahveye gitmedim. Arada bir sahilde yürüyüş yapıp 1 bardak çay içer evime gelirdim. Şimdi ondanda mahrum kaldık.
Belediyeye ait portakal büfelerde nasıl oluyor birinin 7 buçuk liraya verdiği çayı bir diğeri 15 liraya veriyor?
Berberlerin bile tarifesi var ama çayın tarifesi yok.
1 KG çaydan 350 ila 400 bardak çay çıkar.
Bugünkü rakamla 5 çay satıp 1 kilo çay alınıyor hesabı siz yapın” dedi.
Benim kafa allak bullak oldu.
“Bunun şekeri var, elektriği var, suyu var” diye sayacak oldum.
İtiraz etti.
“Ben bu işi yıllarca yaptım, 10 liraya veren de zarar etmiyor, denetim yok. Keşke Sönmez’e oy verseydik, en azından emeklilerin ve dar gelirlilerin gideceği birkaç yer açardı da sosyalleşirdik.
Bir yere oturamıyoruz.
Herşey ateş pahasına, evden dışarı çıkmaya korkar hale geldik, lütfen bunu yaz” dedi.
Noktasına virgülüne dokunmadan kaleme aldım.
Önümüzde yerel seçim var ve konuştuğum insanlar için çılgın projelerin hiçbir kıymeti harbiyesi yok.
Onlar daha çok sosyal belediyecilik istiyorlar.
Lüks mekanlarda hazırlayacağınız seçim kitapçığınızın bir köşesinde bu insanlar içinde birkaç proje yaparsanız ve proje bazında kalmazsa kesinlikle karşılık görür.
Bir önceki vaatlerden akılda kalan sadece iki slogan konuşuluyor.
Çay 1 lira olacak, servis bedava olacak.
