Bir fizikçi Mao’yu serçelerin zararları konusunda ikna eder.
Serçelerin komünizm düşmanı olduğunu ilan edilir ve savaş başlar.
Çünkü her serçe yılda 4.5 KG tahıl tüketiyordur ve milyonlarca serçe ve fare olduğunu düşününce bu ciddi bir miktara ulaşmaktadır.
Büyük serçe avı başlar. Halk her yerde davul teneke çalıp serçeleri ürkütüyor yorgun düşen zavallı kuşlar yere düşüp öluyorlardı.
Derken, milyonlarca serçe katledildi bir grup serçe Polonya Büyükelçiliğinin bahçesine sığındı. Halk elçiliğin etrafını çevirip günlerce davul ve tencere kapakları ile ses çıkardılar.
Havada yorulan serçeler yerde ölü yığını oluşturunca elçilik görevlileri yetkililere teslim ettiler.
Amaç hasıl olmuş ve daha çok ürün için aranan çare bulunmuştu.
Yeni ekimler yapıldı, rekolte beklentisi yüksekti.
Ama öyle olmadı.
Ne kadar böcek varsa ekinlere dadandılar.
Tam tersi bir tablo oluşmuş ve ürünler yerle yeksan olmuştu.
Derken, Çin tarihinin en büyük kıtlığı başladı.
İnsanlar ambarlardaki tahıla saldırdılar ama askerler tarafından vuruldular.
Açlık öyle bir hale geldi ki kendi çocuklarını yiyen ebeveyn yamyamlar türedi.
Bir kişinin cehaleti 55 milyon insanın ölümüne yol açmıştı.
Oysa birinci dünya savaşında bile bu kadar insan ölmemiştir.
Bu olay ne zaman aklıma gelse bir emekli olarak kendimi Mao’nun serçeleri kadar önemsiz hissederim.
Koskoca devlet bütçesine dadanan serçe muamelesi görüyoruz.
Nasıl ki serçeler doğanın hafızası ise bizde bir dönemin hafızasıyız.
Ayda 7.500 lira tüketen biz serçelerin nafakası her dönem göze batmıştır ama akbabalara ses çıkaran pek olmamıştır.
“Şu mektepler olmasa maarifi ne güzel idare ederdim” sözünden hareketle “Şu emekliler olmasa…!”
“Şu çalışanlar olmasa, sosyal yardım isteyenler olmasa. Mazot, gıda, elektrik, kira zamlarına ve verginin vergisine karşı çıkanlar ve muhalefet olmasa!”
Ne güzel yönetilir bu memleket değil mi?
