YEREL SEÇİMLERİN ÖNEMİ

Anavatan Partisinin fırtına gibi estiği yıllardı. Özal,“Türkiye çağ atlayacak” sözleriyle oturduğu koltuktan, Türkiye çağ atladı” diyerek Cumhurbaşkanlığına kadar yükseldi.
1980 Darbe hükümetinin Ekonomiden sorumlu başbakan yardımcısı olan Özal, 1983 yılında yapılan genel seçimleri kazanarak iktidar oldu. Ülkeyi kasıp kavuran papatya baharıyla birlikte yeni zenginler türemeye başladı. “Benim memurum işini bilir” sözüyle hem tarihe geçti, hem de benden isteme de vatandaşa ne yapıyorsan yap talimatını vermiş oldu.
Özal’la birlikte Türkiye kabuk değiştirmeye başladı. Pijamalarıyla asker denetleyen bir başbakan, yıllar sonra siperde çömelen bir başbakana için model olmuştu.
“Anayasayı bir kere çiğnemekten bir şey olmaz” derken Anayasa mahkemesinin yapısını değiştiren 12 Eylül referandumu için referans verdi ta o yıllardan.
Davulu delen Jaguar ve Asım, muhalefetin elindeki çomak olmuştu.
Gemicik, Bilal, Unakıtan ve ithal mısır olayının geçmiş seçimlerde afişlere konu olduğu gibi. ‘Bir bilenin’ siyaset sahnesine tekrardan çıkmasıyla birlikte Özal imparatorluğu da sarsılmaya başladı.
Bir bilenle birçok bölen birleşti.
1989 yılında yapılan yerel seçimler Özal’ın net mağlubiyetiyle sonuçlandı.
Başta İstanbul olmak üzere Ankara ve İzmir belediye başkanlığı Anavatan Partisinin elinden gitti. Bedrettin Dalan, Mehmet Altınsoy ve Burhan Özfatura başkanlık koltuğuna veda eden isimlerdi. Belediyeleri kaybeden Anap, kanda kaybetmeye başladı. Balon yeterinden fazla şişirilmiş ve artık patlama zamanı gelmişti.
Ecevit, Türkeş, Demirel gibi usta isimlerin meclise girmesiyle birlikte çağ atlama dönemi bitmiş, yağ aktarma dönemi başlamıştı.
Özal prensleri birer birer saf değiştirmeye başladı.
Her dönem gücü seven yağdanlıklar ve İmparator Özal’ın önünde el pençe divan duranlar, Demirel’in etrafında birikmişlerdi.
Yerel seçim hüsranından sonra Anap erimeye başladı.
Bunu öngören Özal, Çankaya’ya çıkarak durumunu negatiften pozitife çevirmeyi başardı.
İki anahtar vaatleri, herkese iş aş sözleri, barajlar kralını ve Pamuk Prensesi top 10 listesine çıkardı.
Özal’ın ölümüyle birlikte Barajlar kralı Çankaya’nın ikinci şişmanı olarak koltuğa oturdu. Özal’ın Mesut Yılmaz’a yaptıklarını, Sarışın Kontese yapmaya başlayan Çankaya, bir dönem pamuk Prensesim dediğine ‘yamuk Prenses’ demeye başladı.
Çalkantılı yılların bir türlü sonu gelmedi. 12 Eylül darbesinin cezalandırdığı tüm liderler (Türkeş hariç) sırasıyla Başbakanlık koltuğuna oturdu.
Türk demokrasisi 23 Nisan dönemini yaşıyordu adeta. ‘Menderes’le başlayıp Özal ile devam eden sürecin yeni temsilcisi Erdoğan oluyordu iki binli yılların başında.
Daha çok demokrasi, daha fazla özgürlük sloganları ‘yeter artık söz milletindir’ efsanesini andırıyordu.
“Kim istemez” diyerek sarıldı halk.
Sonra büyüdükçe büyüdü.
İspanyol paça demokrasisi Taksim’in göbeğindeki beş ağaca toslayana dek kimseler bir şeylerin farkında değildi.
Ecevit’e atılan yazar kasanın başka bir şekilde vuku bulmasıydı olay.
Daha fazla özgürlük için atılan kulaçlar: Gazetecileri hapsedilmiş, Ordu komutanları terör örgütü kurmaktan tutuklanmış, Milletvekilleri hapsedilmiş, vatandaşına ‘gavat’ diye seslenen valilerin idaresine terk edilmiş bir ülke çıkardı karşımıza.
Belediyeleri kapatılmış, vergi ve ceza sarmalına mahkum edilmiş.
Fabrikaları, Bankaları ve hatta Ormanlarına kadar yabancıya satılmış bir ekonomiyle yüzleşti halkımız.
Dünyanın en çok Alışveriş merkezini bünyesine taşıyıp, mahalle bakkalının, manavın kökünü kurutan bir sistemin ana unsurları olduk.
Kaç çocuk yapacağımızdan, ne içeceğimize kadar ‘o’ karar veriyor şimdi.
Kendi geleceğini garantiye almak için Referandum yapıp, belediyeleri kapatırken, anket yapanlar, yine anketlerde eriyor.
Bu yerel seçimler çok önemli.
Kavgaları, kişisel çekişmeleri bir tarafa bırakıp 1989 sendromunu yinelemek zamanı.
Ne diyoruz?
Önce seçelim sonra kavga edelim.
Sanırım mesaj anlaşılmıştır.