Çok zengin kadının biri bir kaç günlüğüne otele yerleşir. Otelde dinlenmek demlenmek ister. Ne varki yan odadan sürekli çalan bir piyano sesi geliyordur.
Dayanamaz ve otel resepsiyonuna giderek, piyano sesinin kendisini rahatsız ettiğini, “ya piyanoyu susturun ya da adamın odasını başka bir yere taşıyın” der.
Görevli üzgün olduğunu ve bunu yapamayacağını söyler!
Kadın, “ne yani benim gibi zengin ve daimi müşterinizi kaybetmeyi göze mi aldınız? O vakit sizde benim gibi daimi bir müşterinizi kaybedersiniz.” diye tehdit eder.
Görevli, “efendim o piyanoyu çalan dünyaca ünlü bir piyanisttir. Üç gün sonra şehrimizde dünya çapında bir konser verecek. Bunun için burada ve konser için hazırlık yapıyor” diye belirtir.
Bunu öğrenen kadın hemen tanıdıklarına ve yakın çevresine haber verir ve odasından hep beraber piyano dinlerler.
Diğer taraftan adamın biri yeni girdiği işte rahat hareket eden genç bir delikanlı dikkatini çeker. Ve bu genç adamı sürekli yargılar, beğenmez ve onu eleştirir. Bunu gören başka biri der ki, “ O genç adam patronun oğludur”
Bunu duyan adam tüm bakış açısını değiştirir ve patronun oğlu bir anda “badem gözlü, nur yüzlü” olur.
İşte yaşamda çoğu insan da böyledir. Çoğu insan yaşamı görüntüde ve işine geldiği gibi alır ve yaşar.
Oysa en başından insana ve olaya yargılamadan bakabilse, anlamaya çalışsa bu şekilde kendiyle çelişen tavırlar ve durumlar yaşamayacak.
İşte insanın en büyük zaafiyeti kendiyle çelişmesidir. Kendiyle çelişen bir insanda yaşamda ne kadar sağlam bir duruş sergiler bilinmez.
Hiç kimseyi kendi standartlarınızda ve kendi bakış ölçünüzde değerlendirmeyin.
Bilemezsin senin pencerenden gördüğün manzaranın, onun penceresinde de olup olmadığını..
Kendi dünyandan bakmayı yargılamayı bırak.
Bırak ki, kendi sınavını da kendin zorlama..
