KENDİNİ TANIMALI İNSAN

Her daim bahsettiğim ve vurguladığım şey, insanın kendini tanıması.
Hemen hemen herkes kendini çok iyi tanıdığını söylüyor.
Gerçekten insan kendini tanımış olsaydı, kendine ve etrafına bu kadar çocuk gibi davranmazdı.
Tüm bu etkiler, tepkiler, şikayetler, kırılmalar, küsmeler… hepsi “çocuk bilinci” tepkileridir.
Ayrıca kendini tanımak ve bilmek bir süreç işidir. Yolcu yolda görür kendini.
Yürüdüğü yolda taş çıkar önüne, diken çıkar, yağmur yağar, fırtına çıkar… tüm bu zorluklara verdiği tepki; kendini bilerek mi yoksa kendinden geçerek mi tepkiler veriyor, görmeli insan kendini.
Araştırmalar, insanın neredeyse yüzde doksan sekizinin kendinin olmadığını söylüyor.
Dünyaya gelinildiğinde; DNA lar, genler, astrolojik etkiler, çevreseller koşullar, toplumsal baskılar, gelenekler, görenekler insana kendi ÖZ ünü unutturmuştur.
ÖZ ünü yaşamak yerine, hep var olma çabasına girmiştir.
Bunu bazen güçlü olmak adına; para, kariyer, güç ile eşitlemeye çalışmış, bazen de bunlarla öne çıkıp sevilmek, görülmek istemiştir.
Dikkat edilirse insanların hemen hemen çoğu mutsuz!
ÖZ ünü yaşamayan insan mutsuzdur. Çünkü tüm arayışı ÖZ ünedir.
Yaşam dualite üzerine kuruludur. İyi-kötü, güzel-çirkin, sabah-akşam.. tüm zıtlıklar birbirlerinin varlığı ile bilinir.
İnsanın da zıt huyları vardır. Bunlar kendi içinde çelişir durur. Ne varki, insan güzel yanlarını alır kabul eder, diğer gölge yanlarını ise görmek istemez.
Görmek istemediğin, reddettiğin her şey insan üzerinde baskı yaratır. Buda insanın yönünü şaşırmasına neden olur.
Kendini tanımak, artı eksilerini yönlerini bilmek, kendinle uyumlu olmak bir süreçtir.
Ne kadar kendini tanırsan mutluluğa ve huzura o kadar kapı açarsın.
Dışarıda aradığın tüm mutluluğu kendinde bulursun.
Kişiliğini tanımak, kendini bulmaktır.
“Kendini bilmek, Rabb’ini bilmektir.”