Geçenlerde Haymana’daydım. Sanırım o gün Haymana’nın pazarıydı. Önümden geçen anne ve genç kız dikkatimi çekti. Poşetleri anne taşıyor, kızı ise anneye söylenerek yürüyordu.
Dikkatimi çekince onları seyretmeye koyuldum. Anne poşetleri taşırken kızı ise anneye arada bağırıyor hızını alamadığı durumlarda da yumruk ve tekmeleri savuruyordu. Anne ürküyor arada geri geri kaçıyor kız ise nefretle söyleniyordu.
Kala kalmıştım. Donmuştum resmen.
Neydi bu?
Hayatımda gördüğüm en acıklı tablolardan biriydi. Hemen yanımdaki arkadaşıma söyledim. O da bu duruma benzer bir olayı kendisinin de yaşadığını anlattı; Bir annenin küçücük çocuğunu meydanın ortasında bir güzel dövdüğünden bahsetti.
Yani anladığım kadarıyla gücü gücü yeteneydi. Yani güçlü kimse otorite oydu. Ve kendimizi ifade etme şeklimiz kısaca şiddetti!
Bir kişinin ruh sağlığı, o toplumun ruh sağlığıdır. Çünkü toplumu oluşturan bireylerdir. Bireyleri yetiştiren ise daha çok annelerdir. Benim orada gördüğüm anne mağdur, arkadaşımın anlattığı anne ise faildi.
Ortam buram buram şiddet, nefret, kin kokuyor. Bir anne evladını acımasızca dövüyorsa, ya da bir evlat annesini tekmeliyorsa bu dünyada niye savaş var demekte bir o kadar saçma sanırım?
Anladım ki yaşanan bu şiddetlerin büyüğü küçüğü, annesi, çocuğu, konusu, komşusu kalmamış. Ne denilebilir ki, aslında sözün bittiği yer.
Gördüklerim karşısında anladım ki, yaşın değil yaşadıklarındır seni sen yapan…
GÜCÜN GÜCÜ
Paylaş
