DİKTATÖRLÜK –Sudi çandır

Aslında zor zanaattır diktatörlük. Öyle her önüne gelen çıkıp ta “ben diktatör oldum” diyemez.
Öncelikle dikta etmesini bileceksin.
Çevren ve bir sürü şak şakçın olacak. 19 yüz yıldan itibaren bütün diktatörler genel olarak devrim sloganını kullanıp demokratik bir seçimle başa gelmişlerdir.
Hüsnü ağam da öyle, Muammer abim de.
Halkçıdır bunlar. Deyim yerindeyse tam bir “Halk adamıdırlar”….
Öncelikle zenginleşirler. Sonrasında gücü arkalarına alıp başlarlar halkı ezmeye ve soymaya.
Biat edenler,  ‘taraf’ olanlar bu soygunun kırıntılarından faydalanıp susarlar.
Bundan dolayıdır ki “ Fakirin başucunda olmaktansa, zenginin ayakucunda olmak daha iyidir” demiş şakşakçı başları.
Bir hırka bir çarıkla gelmiştir bütün diktatörler. Halkın içinden aynı acıları yaşayarak öğrenmişlerdir ‘ahalinin neye duyarlı olduğunu’
Halkın yumuşak karnını bulunca da bir daha kalkmamak üzere çöreklenmişlerdir oraya.
Halk için, adalet için gelenler başlamışlardır zenginleşmeye.
Kollarındaki saatleri, ayaklarındaki çorapları bırakın günaşırı giyip çöpe attıkları bir don’un değeri bile on deve eder.
 Karıları, kızları, oğulları uşakları bir anda zenginleşirler. Ülkelerinde yapılan her ticaretten komisyon alırlar.
Hazine devletin değil onların malıdır. İstediklerine yardım eder, istemediklerinin boğazını sıkar bir kuru soğana muhtaç ederler.
Hırslıdırlar, tahtlarını yıkacak saltanatlarını yok edecek hiçbir direnişi affetmezler.
Hâkim, savcı, yargıç, onların ağzından çıkacak söze göre hüküm verir.
Askeri pek sevmezler, daha çok devşirme ve paralı adamlarla korurlar saltanatlarını.
 “Devrim muhafızı” derler.
Adı üstünde ‘diktatör’.
Krallıklarını tehlikeye sokacak hiçbir hak arayışına izin vermezler. Coplatırlar zıplatırlar sonra doğru kodese.
Sıkımı çık çıkabilirsen.
Ama haklıdırlar!
Çünkü her şeyi halk’ları için yaptıklarını düşünürler. Zatışahanelerinin yarattığı bir devletin varlığından söz ederken, kendilerinden önceki binlerce yıllık medeniyetleri görmezden gelirler.
Çünkü “Nankördürler.”
Bencil ve çıkarcılıklarının yanı sıra hasta ruhludurlar.
Ne zaman ne ye nasıl tepki vereceklerini hesap edemezsiniz. Son derece kuşkucudurlar ve bir o kadar da korkak.
Kolay kolay gitmezler.
Gerekirse ağlar, gözyaşı döker, olmazsa her türlü pisliği yaparlar.
Çünkü haklıdırlar!
Derki Muammer Efendi,”Ey Libya halkı, ben sizleri Osmanlının, İtalya’nın kucağından çekip aldım.
Daha düne kadar efendimiz olan Türkler’i bugün köleniz yaptım.
Eeee benden büyük Lider mi olur”. (1986 yılı Libya halk Cemahiriye toplantısındaki konuşma)
“Çölde bir vaha yarattım. Petrol gelirini sizlerle paylaştım.
Vay vay vay insan daha ne ister?
Haklı!
Muammer, 1996 6 Ekim günü Türkiye cumhuriyetinin başbakanı Necmettin Erbakan’a çöldeki çadırında, olmadık laflar etmişti. O tarihte terörle başı dertte olan ülkemize Başbakan üzerinden şu göndermeyi yapmıştı,” İstiklallerine kavuşmak isteyen halklara savaş açmak hiçbir zaman netice vermez”.(Şimdiki başbakanımızın, Mısır eski devlet başkanı Hüsnü Mübarek’e öğüdünün aynısı)
 Devlet onuruna yakışmayacak bu sözlerle yaptığı konuşma ne kadar üzmüştü millet olarak bizleri.
O dönemin RP milletvekili Abdullah Gül, bu duruma isyan etmiş ve “Hocanın gerekli karşılığı verdiğini “ söylemişti.
Sonradan öğrendiğimize göre Sayın Erbakan,”Muhterem Devlet başkanı Kaddafi beyefendiye konukseverliğinden dolayı gönülden teşekkürlerimi sunuyorum” demiş.
Ve aynı zat’ın bir diğer başbakanımıza verdiği ‘barış ödülü’.
Bu diktatörün verdiği “barış” ödülüyle ne kadar övünmüştü yandaş medyamız.
Ne diyelim? İster seçimle gelsin ister darbeyle, hukukun çiğnendiği, basın özgürlüğünün olmadığı, polisinin, güvenlik güçlerinin kendi halkının hak arayışına hunharca müdahale ettiği, bir sistemin baş mimarı, ha Çadırda oturmuş, ha sarayda.
Diktatörler haklıdır!
Halk’ta halkıdır!
Ben’de haklıyım.
Siz’lerde haklısınız.
Önemli olan “Hak” değil mi?
“Bir şekilde ‘pay’lanmak lazım diye” düşünüyorum.
Mutlu bir hafta dileklerimle.
Yolunuz mavi olsun.