Bak, kaçıncı sürgün kapısından geçiyorum. Dokunma titremesin içim. Sende biliyorsun, bir hikâyemiz vardı. Söyleyecek bir sözümüz… Sen ne yaparsın, nasıl yaparsın, bilemem. Ben o sözün bana düşen kısmını bu yazıyla haykıracağım. Hep bana, beni “sevginle boğacağını ” söylüyordun. Senin her damlan bin okyanus olsa, benim çölümde bir kum tanesini ıslatmaya yetmez gücün. Yüreğim Kerbela. … Kerbela’yım ben!
Ah Dicle! Ben seni hekim elinde neşter sandım. Sen cani elinde zehirli hançer oldun. Yakışmadı güzelliğine yaptığın. Yalan da olsa, başka şeylerde olsun. Ne bileyim ticarette falan… Ama insan sevgisinde yalan olur mu? Sevmemeni anlayabilirdim. Çektiği acının tahribatı şekline sinmiş birini, kara kuru deve dikeni gibi hoyrat beni, kim kabul eder. Bu şehrin köpekleri bile sevmedi beni. Eyvallah… Ne demek! ‘’Sevdim’’ dediğin için sana teslim oldum. Sonra bu yaptıkların yakıştı mı? Şimdi ben bu şehre karşı mahzun ve mahcubum… Boynum bükük dolaşıyorum sokaklarında.
İnadımı bilirsin. En taşyürekli sorgucunun tezgâhında aylarca elektrik verseler belki adımı bile itiraf ettiremezler bana. Ama kendi rızamla söylüyorum: SEVDİM SENİ! Ben, saçlarımdan ayak parmaklarıma kadar titreyerek hiç kimseye ‘’ sevdim’’ demedim. Sana söylüyorum. Ey benim kavruk coğrafyamın trajedilere, destanlara ve tarihe şahit suskun nehri, SEVDİM SENİ!…
Dicle, binlerce yıllık ezilmişliğimin, horlanmışlığımın sembolü! Ağlasam senden mislisi dökülür gözlerimden… Utanırsın kendinden. Bak, gör! Vatanım, Gülistan’ım, anam bana ağlamayı değil, direnmeyi öğütlüyor. Çek git! Hangi yatakta akarsan ak, hangi kucakta yatarsan yat. Bana ne! Yavrusu uçurumdan düşmüş bir ceylanın yürek acısı var, yüreğimde. Ben o acıyı kendime yar eyledim. Sen bunu gayrı, böyle bilesin!..
DİCLE, KERBELA VE YAVRUSU UÇURUMDAN DÜŞMÜŞ CEYLAN-Orhan YEŞİL
Paylaş
