ANILAR ŞİMDİ GÖZÜMDE CANLANDILAR

Yazacaklarım bir Coşkun Sabah şarkısını değil, 12 Eylül referandumundan önce söylenen uzun havaları içeriyor.
ERDOĞAN, ‘Adalet camiası bundan acayip memnun’.
Düşünebiliyor musun, bir savcı korkar mı?
Korkuyor.
Niye?
‘Ben bu kararı verdiğim zaman akıbetim ne olacak’ demişti.
HSYK ve Yargıtay ve AYM surlarını yıkıyor.
Bu 82 Anayasası olarak kalmaya devam edecek ama!..
Surda bir gedik açılacak. Buna Evet demeyenin samimiyetinden ve İslamiyetinden şüphe etmek lazım…..
Türkiye’de bütün dini cemaatler gayr-i nizami (örgütsüz) de olsa “Evet” diyorlar.
Nurcular nasıl ‘hayır’ diyerek karşı safta yer alırlar.
Bu samimiyetsizliktir.
Bari sus da sesini çıkarma! Kimseyi iğfal etme. Yoksa cemaat boyunun ölçünü alır, seni bir adama benzetir. Çünkü cemaat benim gibi “Evet” diyor..
Fethullah Gülen açıklamasında; “Değil sadece kadını erkeğiyle, çoluğu çocuğuyla ve dünyanın dört bir yanına dağılmışıyla hayatta olan insanları, imkan olsa mezardakileri bile kaldırarak referandumda ‘evet’ oyu kullandırmak lazım. Türkiye’ye gitmesi mümkün olanlar gitmeli ve oylarını kullanmalılar. Oraya gidince de, ‘Amerika’dan kalktım, bin lira verip buraya geldim; dönerken de o kadar para vereceğim. Bu kadar zahmeti sadece kendi oyum için çekmemeliyim…’ demeli; en azından on tane, yirmi tane insanı daha zimmetlemeli, onları da sandığın başına götürmeli ve onlara da bir güzel ‘evet’ dedirtmeli”
Hocaya AKP kanadından övgüler alkışlar ve methiyeler yağıyordu.
Hayır diyenler vatan haini ilan edilirken, Evet diyecekler demokrasi kahramanı gibi gösteriliyordu.
İtibarsızlaştırma politikası, medya eliyle devlet politikası haline getirilmişti.
Bir taraftan Ahmet Kaya’nın vatan sevgisine vurgu yapılıyor, diğer taraftan Mamak tatlısı tarifiyle Ülkücülerin gönlü alınıyordu.
Gözyaşları yağmur gibi akıyor, AKP kurmayları her gün başka bir kanalda mendil sıkıyorlardı.
12 Eylül darbesinde mağdur olanlara mesaj üstüne mesaj veriyordu Mağdur Bey,  “hemen dava açacak ve haklarınızı alacaksınız. Cunta yargılanacak, Kenan Evren hapse atılacak” diyordu.
Hayır propagandası yapanlar demokrasi düşmanlığı ve gericilikle suçlanıyorlardı.
Memlekete yalancı bir demokrasi havası hakim olmuştu.
Diyarbakır’dan kemikler çıkıyor, Ankara’nın göbeğinde buldozerlerle silah ve mühimmat aranıyor, canlı yayınlarla bu kazılar halka izlettiriliyordu.
Türk silahlı kuvvetlerinin camileri bombalayıp inananları katledeceği vurgulanıyor ve şanlı ordumuz kurtuluş savaşında İngilizlerin bile dile getiremediği bir yalanlar silsilesiyle “Ülke düşmanı” ilan ediliyordu.
Deniz kuvvetlerine ve hava kuvvetlerine kurulan KUMPAS sonucu yüzlerce subay ve general hapse tıkılıyor ve ordu dağıtılıyordu.
Bir kısım “yetmez ama Evet” diyenler, daha ileri bir demokrasi için mücadele verdiğine inandırılmıştı.
Referandum kabul edildi.
Bizim kuşak ellerinde dilekçelerle mahkemeleri kilitlediler.
Evren mahkemeye davet edildi.
“Gördünüz mü ileri demokrasiyi bir de karşı çıkıyordunuz?” diyordu Evet’çi dostlar. Unutmadan, ne oldu o açılan davalar bileniz var mı?
Sonra devleti parsel parsel paylaştılar aralarında.
Büyüdükçe büyüdüler.
Öyle bir hale gelindi ki Sayıştay bile hükümetin harcamalarını denetleyemiyordu.
Ülkenin zenginleri sustu çünkü para kazanıyorlardı.
İşçi sendikalarının varlığıyla yokluğu belli değildi.
Medya sus pus olmuştur.
Gezi Parkı olayları bir patlamanın ayak sesleriydi görmediler, göremediler ya da işlerine gelmedi.
Beş tane genci katlettiler.
Ortadoğu’nun lideriyiz havalarıyla, Afrika’nın tüm ülkelerini karış karış dolaşıp çuvallarla para dağıtarak; Yedi aylık Kardelen bebeği ısıtacak odunu alamayan ve intihar eden Seyhan’lı Emine Akçay’ın paralarını harcadılar.
Tabelalardan TC ibaresinin kaldırıldığı dönemlerde; Somalili gencin sözde “Türkçe olimpiyatlarında” söylediği odam kireç tutmuyor türküsüne birlikte ağladı, Gül, Gülen çifti. Şimdi devlet çöktü. Dilerim iyi GÜLER, son GÜLEN.