YAR BAY, MOR BAY

Şehit evinin önünde taziye çadırı kuruldu. Başsağlığı dileklerini kabul eden babanın telefonu çaldı. Telefonu açan acılı babanın “Alim şehit oldu” sözleri ve gözyaşları, orada bulunan herkesi perişan etti.
O Yarbayın sözleri ve isyanı, tüm bu yaşananların miladı oldu. Bir kesim kardeş acısı yaşayan Yarbay için darağaçları kuruverdi.
Ülkesi için, vatanı için şehit olan, can veren, kan veren, bedel ödeyen bir aile, oğlunu bile askere göndermemiş, bedelli askerlik gibi adaletsiz bir uygulamanın baş mimarları tarafından linç edildi.
“Pes” diyorum!
“Metanetli davranmamış, aklıselim hareket etmemiş ‘vatan sağ olsun’ dememiş.
Siyaset yapmış”
Yapsın!
Hatta o acı içinde diline geleni söylesin.
Önünde gözyaşlarına boğulduğu, al bayrağın altındaki tabutta yatan Ali Yüzbaşı onun öz be öz kardeşiydi.
Haydi sen, koy kardeşini tabuta ve selfi çek!
Vakur ve zafer kazanmış kumandan edasıyla poz ver.
Verebilir misin?
Acının tarifi var mıdır?
Hangi bünyede, hangi şartlarda nükseder?
“Boş ver canım, düşman sevinmesin, acını içinde yaşayıp gözyaşlarını kalbine akıt” desen duyar mı bir yanı kılıçla kesilen?
“Pes” diyorum.
Devletin başına nasıl böyle konuşurmuş!
Oradan başlayalım ve devam edelim.
Devletin kurucusuna her türlü hakareti eden, “iki ayyaş, katliamcı, dinsiz” gibi ifadeleri hiç sıkılmadan söyleyenlere neden ses çıkarmıyorsun?
Mademki devletin başı bu kadar önemliydi, devletin kurucusuna, devletin TRT’sinde sözde Üstat Mısır’cıkın hakaretlerine “gık” diyebiliyor musun?
Diyemezsin!
Çünkü amacın acıyı anlamak, teselli edip hoşgörü göstermek değil.
Dokunmayacaksın.
Dokunduğun an: CIA ajanı, Terörist, Paralelci, Cuntacı, Demokrasi düşmanı, hain olmakla yaftalanırsın.
Bu ülkeyi sizin dışınızda kimsenin sevdiğine inanmıyorsunuz değil mi?
Hala “Söyle yavrum, anneni mi babanı mı çok seviyorsun?” pozisyonundan çıkın.
“Efendim adam zaten Alevi’ymiş, askerin birine tokat atmış, disiplinsiz ve asi biriymiş”
Atın o zaman ordudan.
Ekmeğini kesin, hatta vatandaşlıktan çıkarıp, ülkeden de sürgün edin.
Sahi elini tanımadığı birinin tabutuna koyup siyaset yapanla, gözyaşlarını kardeşinin tabutuna akıtıp yürek ağrısını haykıran eşit midir?
Ülke sevdasının ölçüsü tutulan partiler değildir.
Kimsenin vatanseverliğinden şüphe duymam.
Yol ve yöntem farklılıklarımızın asli değerlerimizi unutturmasınadır tepkim…