İLÇE

Bayram vesilesiyle hem değişiklik olsun hem de akrabaları ziyaret edip özlem gidermek için memleketin yolunu tuttuk.
Alanya, Konya arası ve bir mola.
Sonra Kırıkkale, Yozgat ve bizim Zile.
Memleketin hemen her yeri gibi bizim Zile’de çok değişmiş.
Yeni apartmanlar, lüks binalar yapılmış ama bahçeli evlerin modası hiç geçmemiş.
Bizim ilçeden büyük kentlere hızlı bir göç var.
Tıpkı diğer Anadolu ve Karadeniz illerinde olduğu gibi.
Ben zaten yıllar öncesinden çıkmışım, şimdi bayramdan bayrama.
Değişen simalar, değişen çevre derken bir anda yabancısı oluyorsun doğduğun yerin.
Aslında Zile çok eski bir yerleşim yeri ama şimdiki nüfusu bizim Mahmutlar kadar Yol boyunca bir çok ilçenin içinden geçtim.
Mavi bir tabelada nüfus oranlarını okudukça hem güldüm, hem de değişik düşüncelere daldım. Mahmutlar’in onda nüfusuna sahip ilçeler gördüm.
Nahmutlar’da bir Azura Parka sığacak büyüklükte ilçeler.
Emniyet müdürlüğü, kaymakamlık binaları, belediye, millî eğitim müdürlüğü ve diğer kamu kurumları.
Devlet hastanesi, ilçe jandarma ve müftülük.
Altı binlik ilçe tabelalarını gördükçe Mahmutlar’in acar siyasetçileri tuttuğu partiyi yaşadığı topraktan daha çok sevip, ses çıkarmayan Civanlar, “He he Mahmutlar ilçe olsun bende istiyorum” diye kese kağıdına nara atan insanlar.
O zaman bu mücadeleyi kazanabilir miydik?
Birlik olsaydık evet ama hakkımız olanı isterken dahi bir kesimin “İnşallah olmaz” dediğini biliyorum.
Bir eylemimiz de “Sudi Çandır sen Tokat’tan gelip Nahmutlar’la uğraşma, ben mahalle olmak istiyorum, sana ne” diye bağırdığına şahit oldum.
Sonra Salamon taktiği girdi devreye “O varsa biz yokuz” dediler.
“Peki” deyip kenara çekildik.
O dönem koşturan, canı gönülden Ankara’yı su yolu yapanları ayrı tutuyorum.
Ama yine de soruyorum bu kentin eski yeni siyasileri, meclis üyeleri, muhtarları nerede.
Ve “ O varsa, biz yokuz” diyen Haşmetlileri.
Haydi çıkın ortaya, üstelik şimdi o kadar kolay ki, sadece bir KHK ile bir günde ilçe olunuyor. Haydi bir gayret.