ENGELLİLER VE BİZ (2)

Engellilik insanın istediği bir hal değildir. Hiç kimse bunu arzu etmez. Ama ilahi takdir eseri herkes sağlıklı olma bakımından aynı değildir. Kimimiz noksansız olmakla birlikte, kimimiz de gerek doğuştan gerekse sonradan çeşitli sebeplerle hasta veya engelli durumundayız. İlahi takdir ne hikmete bağlıdır kimse bilemez. Şurası bir gerçektir ki; bu dünyada Müslümanın yaşadığı küçük sıkıntılar dahi Ahiret mutluluğuna ulaştırıcı sebeplerdendir. “Mümin kişiye bir ağrı, bir yorgunluk, bir hastalık, bir üzüntü hatta küçük bir tasa hali isabet edecek olsa, bunlar müminin bir bölüm günahlarına kefâret olur” (Müslim, Birr, 52, III) bizim içi en büyük mutluluk kaynağı olmalıdır.
Engelli olanlarımız veya kalıcı şekilde hastalık halinde olanlarımız manevi bakımdan bu dünyada kaybettiklerini zannettikleri dünyalık bir takım hazları Allah’ın huzurunda çok çok fazlasıyla kazanacaklardır. Bu bir imtihandır. Kaldı ki engelli olmayanların da dört başı mamur bir hayat sürdüklerini söylememiz zordur. Zira onlar da başka şeklide imtihan halindedir. Biz insanlar nelerin imtihan aracı olduğunu fark edemeyiz. Başına gelen bilir ancak. Fakirlik, zenginlik, bela, musibet, evlat, arkadaş, komşu, kendisinden başkalarını tiksindiren aşırı hırs ve bencillik, kibir, nefsani arzular, daha birçok husus imtihan aracıdır. Hangisi daha ehven, hangisi insan için daha büyük kayıptır bilemeyiz. Bilmemiz gereken tek şey, bütün bu imtihanlardan Allah’a sığınmak, kazananlardan olabilmektir. Engeli olanlara ya da sağlıklı insanlara hayatlarını ve yaşantılarını sürdürmede, muhtaç durumunda olanlara kendimiz de bir engelli imiş gibi bakabilmek ve öylece davranabilmektir.