MAVİ GÖZLÜ YAĞIZ DELİKANLI
Paylaş
Büyüktü Osmanlı, heybetli, pırıl pırıl, koca bir çınardı. O kadar büyüktü ki dalları dünyayı sarıp sarmalamıştı. Ama her canlının bir sonu yok muydu? Vardı elbet… Koca çınar çürüdü içten içe. Orta yerinden kurtlar böcekler, aldı pırıltısını. Soldu yüzü yıkılmaya yüz tuttu.
Sonradır ki… Bir filiz çıktı. Sonra bir tane daha, gencecik bir ülkeydi bu. Başında yağız bir delikanlı. Gözleri mavi. Bu bildiğiniz mavilerden değil. Bu umutlu, heybetli, göklere uzanan ışık ışık bir mavi. O mavi gözler kimsenin inanmadığı ufuklara inandı. Kimsenin kuramadığı hayalleri kurdu. Kimsenin veremediği sözleri verdi. Kadınıyla erkeğiyle bu halka güvendi. Değer verdi. Mavi gözleri devleşti, devrimleşti. Bu ülkeyi hüzünlü bir yok oluştan aldı. Onurlu bir yurda çevirdi. Bizi o kadar sevdi ki en çağdaş, en modern, en insancıl geleceği hediye etti.
23 Nisan’ı çocuklara, 19 Mayıs’ı gençlere, gençleri muallimlere emanet etti. O hiç yaşlanmadı. Sadece hastalandı. Hasta yatağında bile alabilmek için Hatay sınırını ziyarete gitti.
10 Kasım 1938’de Dolmabahçe’de 1000 yıllık iş yapan, 18’lik bir delikanlı gözlerini yumdu hayata. Geride koca bir çınar bıraktı. Eserlerini gerçek sahiplerine bıraktı.
“Kemalim, Atatürk’üm!” ardından ağladığım da oldu, edebiyat yaptığım da. Ama bil ki ben senin özünü anladım. Hep yolunda yürüdüm. Ekmeğime emeğimi kattım. Vatanımı sevdim. İnsanı da en az toprağım kadar sevdim. Hele gençler var ya. Onların gözlerinde her sabah bir demet ışık gördüm senin gözlerinden emanet.
Bildiğim bir şey daha var, seni sevmek, ülkemi sevmek demek, çalışmak demek, çalışmak yorulmamak demek.
Bildim ki çalışmadan, yorulmadan, emeklemeden sevmek, bir çare sevmek demek.
İLKNUR YILDIZ
ŞÜKRÜ KAPTANOĞLU LİSESİ TARİH ÖĞRETMENİ
